(lit.)
nurt w lit. włoskiej ostatniego ćwierćwiecza XIX w., zbliżony do franc. naturalizmu w nawoływaniu, by literatura była studium prawdy, obiektywną i naukową rekonstrukcją faktów; cechą wyróżniającą w. był regionalizm, do czego przyczynił się fakt, że gł. reprezentantami w. byli pisarze wywodzący się z Sycylii: L. Capuana (teoretyk w.) i G. Verga, którzy w swoich utworach podejmowali zwł. tematykę wiejską, stwarzając panoramę życia i obyczajowości chłopów wł. Południa; w. wpłynął na wł. operę: w librettach oper werystycznych legendy i mity zostały zastąpione konfliktami zwykłych ludzi (Rycerskość wieśniacza P. Mascagniego, Pajace R. Leoncavalla, twórczość G. Pucciniego).