rzemiosło związane z odlewaniem i obróbką dzwonów oraz innych przedmiotów z brązu, spiżu, miedzi, mosiądzu (lufy armatnie, posągi, moździerze kuchenne, świeczniki itd.). L. ma b. bogate tradycje, znane jest od epoki brązu na Dalekim Wschodzie (dzwony były produkowane przed 4 tys. lat w Chinach, potem w staroż. Egipcie, Grecji i Rzymie); w Europie l. rozkwitło w XII w.; w Polsce znane było także już w XII w. (np. Drzwi Gnieźnieńskie), ale rozwój nastąpił w XV/XVI w.; ludwisarnie m.in. w Wilnie, Nieświeżu, Warszawie, Lwowie, Gdańsku, Toruniu; podupadło w XIX w. w związku z rozwojem przem. metalurgicznego. Obecnie najstarsza w Polsce jest firma ludwisarska Braci Felczyńskich, produkująca gł. dzwony (zał. 1808 w Kałuszu, przeniesiona 1920 do Przemyśla); dzwony z tej wytwórni znajdują się w wielu krajach Europy, także w Indonezji, Ekwadorze, Peru, Ghanie, Kamerunie, Australii.
- SZTUKA UŻYTKOWA, współczesna nazwa rzemiosła...
- POLSKA. SZTUKA. RENESANS, w Polsce pojawił się...