zwiększała się liczba zespołów wędrownych i zasięg ich penetracji; najbardziej ustabilizowane (poza Warszawą) teatry funkcjonowały w Wilnie, Lwowie (z przerwą 1799-1809), Krakowie (od 1809); z wyjątkiem warszawskiej, wszystkie pol. antrepryzy były prywatnymi przedsiębiorstwami (zawierającymi z aktorami umowy lub dzielącymi między nich czysty zysk - system tzw. działówki). 1810 rząd Księstwa W-wskiego odnowił państwowy mecenat nad teatrem, ustanowiono Dyrekcję Rządową (przetrwała do 1915!), antreprener podlegał jej prezesowi (pierwszym był J.U. Niemcewicz). Obok Bogusławskiego najwybitniejsi aktorzy tej epoki to "tragicy": M. Szymanowski, B. Kudlicz i (od 1815) I. Werowski oraz J. Ledóchowska (córka Truskolaskich) i R. Bogusławska (córka Bogusławskiego, od 1808 żona L. Osińskiego); w rolach komediowych: F.A. Żółkowski i L.A. Dmuszewski.
- POLSKA. LITERATURA. OŚWIECENIE, już w czasach saskich,...
- ŻYDZI W POLSCE, pierwsi pojawili się...
- POLSKA. SZTUKA. SZTUKA DRUGIEJ POŁOWY XIX W., w związku z urbanizacją...