(lit. 1)
dziedzina filologii, obejmująca krytyczne badanie, objaśnianie i wewnętrzną interpretację źródeł pisanych, mająca na celu ustalenie ich prawidłowego tekstu; dyscyplina pomocnicza nauk historycznych (w tym także historii literatury); wyrasta z dociekań egzegetycznych nad tekstami biblijnymi; dojrzały kształt uzyskała w XVI w. w okresie sporów między katolikami i protestantami na temat tradycji w przekładach Biblii. W 2. poł. XIX w. za sprawą W. Diltheya zyskała rangę wzorca w postępowaniu badawczym we wszystkich naukach humanistycznych.
- hermeneutyka, (gr. herme-neutikós...
- HERMENEUTYKA, (filoz.)
- RICOEUR, Paul (1913-2005)