(lit. 1)
rodzaj mowy przeciwstawnej prozie, zorganizowanej brzmieniowo przez rozczłonkowanie na powtarzające się jednostki (wersy), będące intonacyjną całością; organizację mowy wiązanej określają zasady wierszotwórcze przyjęte w danej tradycji lit.; w wersyfikacji pol. ukształtowały się w. zdaniowy (średniowieczny w. polski, asylabiczny), w. sylabiczny (jednostką miary jest sylaba, miarą regularności wers o określonej liczbie sylab - od 3-zgłoskowca do 17-zgłoskowca), w. sylabotoniczny (równozgłoskowy, rymowy, oparty na stałej liczbie sylab w wersie, stałej liczbie i regularnym układzie akcentów, w. toniczny (nierównozgłoskowy, ta sama liczba akcentów wyrazowych w wersie), w. nieregularny (przełamujący regularność sylabizmu, sylabotonizmu lub tonizmu), w. wolny (budowa rytmiczna nie oparta na żadnym ustalonym schemacie wersyfikacyjnym).