standardowy mandaryński
oficjalny język w ChRL i na Tajwanie uformowany pod wpływem dialektów mandaryńskich; należy do rodziny języków chińsko-tybetańskich; ; najstarsze zabytki w oryginalnym piśmie chińskim, pochodzą z XIV w p.n.e; rozwój obejmuje 3 gł. okresy: archaiczny (do pocz. naszej ery), średni (do XI w., zapoczątkował większość ob. dialektów), nowożytny (od XII w.); w okresie archaicznym powstał język klasyczny, tworzący lit. oficjalną do pocz. XX wieku; ogromne zróżnicowanie językowe na terenie państwa chińskiego (7 głównych grup dialektów – manadaryńska, kantońska, hakka, xiang, min, gan i wu) doprowadziło do ustalenia, na bazie wymowy pekińskiej i mandaryńskiej gramatyki, oficjalnej wersji j.ch., zw. guoyu (chin. język państwowy), która miała obowiązywać w całych Chinach; w 1949 ChRL zmieniła nazwę na putonghua, co znaczy ‘wspólna, powszechna mowa’ (nazwa guoyu nadal używana przez nacjonalistów na Tajwanie), a w 1956 wprowadziła standardową wersję do wszystkich szkół i mediów; w 1958 rząd ChRL wprowadził także oficjalną transkrypcję fonetyczną pinyin; j.ch. jest językiem tonalnym (występują 4 tony: wysoki, wznoszący, opadająco-wznoszący i opadający), charakteryzuje się wysokim stopniem homofonii; wg. danych rządu chińskiego (2004) standardowym mandaryńskim posługuje się 53% Chińczyków (ok. 700 mln).
- JĘZYKI ŚWIATA, liczbę istniejących...
- języki świata, języki, którymi posługuje...
- TUNGUSKIE JĘZYKI, należą do podrodziny...