najstarszy zbiór dawnego polskiego prawa zwyczajowego z XIII i XIV w.; składał się z 4 części: prawa lubeckiego, polskiego, staropruskiego i słowniczka niemiecko-pruskiego; liczył 29 artykułów i zawierał szczegółowe przepisy prawa karnego, spadkowego, a także zasad prowadzenia procesów; napisany w średniowiecznej niemczyźnie na zlecenie władz krzyżackich, pod których panowaniem znajdowała się ludność polska; rękopis znaleziono w bibliotece miejskiej Elbląga w XIX w.; oryginał zaginął podczas II woj. światowej.
ELBLĄSKA KSIĘGA
Nauki społeczne i humanistyka