język międzynarodowy utworzony przez warszawskiego lekarza i poliglotę Ludwika Zamenhofa; stanowi swoistą syntezę językową opartą na materiale języków europejskich, przede wszystkim romańskich; podstawę gramatyki tworzy 16 bezwyjątkowych reguł, ma nieliczne elementy fleksji, brak rodzaju gramatycznego, pisownię fonetyczną, akcent stały położony na przedostatnią sylabę, słownictwo liczy ok. 100 tys. wyrazów. Dzięki prostocie i komunikatywności e. zyskało wielu zwolenników, wypierając swego poprzednika (volapük); 1888 w Norymberdze powstał pierwszy klub esperantystów; 1905 odbył się pierwszy światowy kongres esperantystów; 1908 - zawiązano Światowy Związek Esperantystów oraz utworzono Akademię Esperanto; rzecznikami e. byli m.in.: L. Tołstoj, H. Barbusse, R. Rolland, J. Tuwim; nazwa od pseudonimu Dr Esperanto, pod którym Zamenhof wydał 1887 pierwszy podręcznik pt. Język międzynarodowy; w Polsce pierwszy klub e. założono 1906 w Krakowie. Język e. odgrywa sporą rolę w popularyzacji literatury, np. Faraon B. Prusa tłumaczony był z esperanto na j. chiński i japoński; największa biblioteka esperancka w Londynie posiada zbiory przekraczające 50 tys. dzieł; Światowy Związek E. afiliowany jest przy UNESCO.
- esperanto, ndm albo : poświęcić...
- esperanto, (łac. sperare = spodziewać...
- ESPERANTO REFORMITA, .