kuneiformiczne pismo
pismo ideograficzno-sylabiczne (znak odpowiada sylabie), wynalezione prawdopodobnie przez Sumerów, używane w staroż. Mezopotamii od poł. IV tysiąclecia p.n.e.; przejęte i zmodyfikowane m.in. przez Akadów (2. poł. III tysiąclecia p.n.e.), Babilończyków i Asyryjczyków (pocz. II tysiąclecia p.n.e.), Hurytów, Hetytów, Elamitów (pismo alfabetyczno-sylabiczne), Ugarityjczyków (XV w. p.n.e. pismo alfabetyczne); początkowo znaki odwzorowywały treść słów (głowa, ryba, woda); w postaci rozwiniętej składało się z 3 rodzajów znaków: 1. ideogramów - znaków pojedynczych lub zespołów znaków oznaczających całe wyrazy, 2. znaków o wartości fonetycznej (4 samogłoski i kilkaset sylab), 3. determinatywów - znaków występujących przed lub po wyrazie i określających jego kategorię znaczeniową; klinowy kształt znaków wynikał z techniki zapisu, jest śladem, jaki rylec trzcinowy zostawia na miękkich (przed stwardnieniem) tabliczkach glinianych; pierwsze próby odczytania sumeryjskiego p.k. podjął 1802 uczony niem. G.F. Grotefend, napis babiloński w p.k. odczytał 1846-57 bryt. orientalista H.C. Rawlinson.
ANATOLIJSKIE JĘZYKI, OPPERT, SUZA, BOGAZKALE, AKADYJSKI JĘZYK, KANESZ, ASURBANIPAL, PERSKI JĘZYK, PERSEPOLIS, FARA
- pismo klinowe, najstarsza na Bliskim...
- pismo, system znaków służących...
- PISMO, system znaków graficznych,...