Ernest (1823-92)
historyk, filolog, filozof franc.; prof. Collge de France, czł. Akad. Franc.; prace z zakresu semiotologii, historii religii chrześc., filozofii kultury; postulował wyjaśnienie każdej rzeczy poprzez badanie jej genezy, w badaniach wykorzystywał chłodną, skrupulatną analizę faktów hist. i tekstów, co w religioznawstwie musi wiązać się z relatywizacją absolutu, zatarciem dogmatyki i elementu metafizycznego; chrześcijaństwo była dla niego zjawiskiem historycznym, podobnie jak inne religie, największy rozgłos i zarazem potępienie środowisk klerykalnych przyniosła mu powieść-esej Żywot Chrystusa, interpretująca działalność Jezusa jako człowieka, a nie Boga (efektem publikacji tej książki było czasowe pozbawienie R. katedry w Collge de France); weszła ona w skład 7-tomowego cyklu prac Historia początków chrześcijaństwa; włączał się w spory polityczne we Francji (Reforma intelektualna i moralna Francji), prezentując stanowisko niechętne republice, która doceniała znaczenie jego prac i obdarowywała licznymi nagrodami; pod koniec życia skupił się na problematyce czysto filozoficznej (Dialogi filozoficzne, Dramaty filozoficzne) oraz spisywaniu własnej biografii (Wspomnienia dzieciństwa i młodości); wywarł znaczny wpływ na religijność 2. poł. XIX w., oddziałał także na złagodzenie brutalnego biologizmu literatury okresu naturalizmu, akcentując znaczenie życia duchowego człowieka.