Władysław (1886-1980)
filozof; studiował prawo na rosyjskim Uniw. W-wskim i filozofię na tajnych wykładach (m.in. u A. Mahrburga), od 1905 - w Berlinie (m.in. u Simmla) i Marburgu, gdzie zetknął się z przedstawicielami neokantowskiej szkoły marburskiej (Cohen, Natorp) i 1910 doktoryzował się; 1919 habilitował się we Lwowie na podstawie rozprawy O bezwzględności dobra; początkowo wykładowca uniw. w Wilnie i Poznaniu, 1923-61 prof. Uniw. W-wskiego (z przerwą spowodowaną odsunięciem od nauczania w pierwszej połowie lat 50.); 1924-49 red. nacz. , a 1960-63 rocznika "Estetyka", autor 3-tomowej Historii filozofii, z której dziejów myśli uczyło się kilka pokoleń Polaków. Podręcznik ten, wychodząc z założenia, że filozofia nie zrodziła się tylko ze zdziwienia (Arystoteles), ale także z nieufności, oraz rezygnując z pouczania czytelnika, obiektywnie i pięknym językiem charakteryzuje najróżniejsze poglądy filoz., stanowiąc ważną zaporę pol. kultury intelektualnej wobec zagrożeń ze strony totalitarnych ideologii (w latach 50. był krytykowany za traktowanie marksizmu na równi z innymi systemami filoz.) Prace: Historia filozofii (3 t.), O szczęściu, Zarys dziejów filozofii w Polsce, Historia estetyki (3 t.), Droga do filozofii i inne rozprawy, Droga przez estetykę, Dzieje sześciu pojęć, O doskonałości, Parerga, Wspomnienia, O filozofii i sztuce; wiele z nich zostało przetłumaczonych na języki obce.
ZWIĄZEK MŁODZIEŻY POLSKIEJ, POLSKA. NAUKA. PO 1918,
- TATARKIEWICZ, Anna (ur. 1921)
- TATARKIEWICZ, Jakub (1798-1854)
- TATARKIEWICZ-MAŁKOWSKA, Wanda (1889-1972)