(1899-1974)
pisarz gwatemalski, laureat Nagrody Nobla (1967). Przedstawiciel realizmu magicznego, którego twórczość wyrosła na gruncie kultury prekolumbijskiej. Mitologia i folklor Majów łączy się i przeplata z realizmem i współczesnym obrazem społeczeństwa Ameryki Łacińskiej. Sławę przyniosły A. Legendy gwatemalskie (1930) i zbiór opowiadań Ludzie z kukurydzy (1949) zaszeregowując jednocześnie autora jako pisarza indianistycznego. Pan Prezydent (1946) to powieść mająca cechy satyry politycznej, o mechanizmie przemocy w czasie dyktatury M. Estrada Cabrery w Gwatemali. Walka ludności indiańskiej z zagranicznymi plantatorami to studium socjologiczne opisane w trylogii Viento fuerte (1950, Silny wiatr), El papa verde (1954, Zielony papież), Los ojos de los enterrados (1960, Oczy pogrzebanych). Kontynuacją utworu o dyktaturze prezydenckiej jest w dużym stopniu powieść Bolesny piątek (1972). A. jest także autorem poezji, dramatów i esejów. W opowiadaniach i powieściach posługiwał się prozą poetycką.