Reklama

Bogurodzica

nazywany tak od incipitu najstarszy zachowany zabytek językowy, arcydzieło liryki pol. średniowiecza (XIII w.). Zachowany anonimowy przekaz (zwany kcyńskim, rękopis Bibl. Jagielloń., sygn. 1619) obejmuje dwie pierwsze strofy wraz z nutami (z 1408), a tekst drukowany w Statucie J. Łaskiego w Krakowie (1506). Czas powstania B. stał się przedmiotem sporów naukowych językoznawców, historyków lit. i muzykologów, którzy datują powstanie na 1. poł. XII w. (T. Lehr-Spławiński), na XI w. (E. Ostrowska), na XIII w. (J. Woronczak). Melodia pieśni lokowana jest w 1. poł. XIII w. (H. Feicht). Obserwacje języka wskazują na bogactwo w wierszu archaizmów fonet., fleks., składniowych, semant. Każdą strofę kończy aklamacja "Kyrie eleison", grająca rolę refrenu, tworząc kompozycję muz. tekstu. B. zamieścił J. Ursyn Niemcewicz na początku Śpiewów historycznych, H. Sienkiewicz w Krzyżakach potraktował jako pieśń narodową.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama