pierwotnie występy śpiewaków i tancerzy w starożytnej Grecji uświetniające uroczyste obchody Dionizji; w antycznej tragedii jego pieśni wypełniały przerwy między aktami albo też przewodziły akcji, miały swoje znaczenie i nazwę: na wejście - parodos, w trakcie rozwoju akcji na orchestrze - stasimon, na wyjście - exodos, śpiewane przemiennie z aktorem - kommos. W komedii ch. wykonywał pieśni nie mające związku z akcją - parabasis. W tragedii Ajschylosa ch. uczestniczył w działaniach dramatycznych, u Sofoklesa był sędzią i komentatorem wydarzeń, u Eurypidesa jego pieśni były w niewielkim tylko stopniu związane z akcją, natomiast w tragediach rzym. Seneki Młodszego ch. pojawiał się tylko między aktami. W późniejszych dziejach dramatu jego rola została stopniowo ograniczona; w Odprawie posłów greckich J. Kochanowskiego partie chóralne zawierają ważne przesłania dla rządzących; w dramacie romantycznym Dziady A. Mickiewicza ch. jest czynnikiem budującym nastrój; współcześnie występuje w typach dramatu poetyckiego, np. Mord w katedrze T.S. Eliota, w stylizacjach, np. Po górach, po chmurach E. Brylla, w nawiązaniach parodystycznych, np. Kartoteka T. Różewicza, czy w formach kabaretowych, np. Kabaret Kici Koci M. Białoszewskiego.
- CHÓR, (lit.)
- DRAMAT, jeden z trzech podstawowych...
- dramat satyrowy, gat. uprawiany w starożytnej...