(1857-1919)
pisarz duń., laureat Nagrody Nobla (1917). W początkowym okresie twórczości pozostaje pod wpływem realizmu i naturalizmu. Z czasem ateizm G. ewoluuje w kierunku idealizmu, a poszukiwania filoz.-rel. prowadzą przez buddyzm do chrześcijaństwa. Sprzyjały temu podróże do Rosji, Grecji, Włoch oraz Indii. Osiadłszy w Dreźnie, pozostawał pod wpływem kultury niem., pisząc także w tym języku. Ulubioną formą twórczości była powieść, a najwybitniejszą pozycją jest Młyn na wzgórzu (1890), wymienić należy także tytuły: Minna (1892), Uczeń Germanów (1898), Przyjaciele Boga (1916). Buddyjskie Indie stały się inspiracją utworów: Ogień ofiarny (1903), Pielgrzym Kamanita (1906), Żona doskonałego (1907), Wędrowcy świata (1910). Cykl nowel Złota gorączka (1917) to zapis filoz.-rel. poglądu, a tłem dla występującej w nich postaci Chrystusa są czasy współczesne. Ostatnie opowiadanie fantastyczne Najświętsze zwierzę wydane zostało pośmiertnie w 1920.
- Gjellerup Karl, (1857-1919)
- GJELLERUP, Karl (1857-1919)