(1912-90)
prozaik, eseista. Członek zespołu redakcyjnego tygodnika "Kuźnica" (1945-49), współpracownik tygodnika "Świat" (1953-68), autor cyklu felietonów Niebieskie kartki drukowanego na jego łamach (1956-67). Debiutował minipowieścią Szczury (1932) będącą studium kompleksów iwyobcowania młodego człowieka zprowincji. Twórczość przedwojenna R. to rodzaj szkiców powieściowych, m.in. Żołnierze (1933), Niekochana (1937), Lato (1938), mocno osadzonych wrealiach środowiska, utrzymanych wnurcie prozy psychologicznej. Życie zbiorowości żołnierskiej demaskuje R. wpozycji Doświadczenia (1939). Utwory te pisane wkonwencji reportażu łączą wątki autobiograficzne zfikcją lit. Do analizy stanów uczuciowych człowieka powracał wswojej późniejszej twórczości wpozycjach m.in. Pałeczka (1950), Krowa (1959), Pył miłosny (1964), Teksty małe imniejsze (1971). Istotną pozycję wpisarstwie R. zajmuje cykl Epoka pieców, na który składają się opowiadania: Szekspir (1948), Ucieczka zJasnej Polany (1949), Żywe imartwe morze (1952), Złote okna (1956). Utwory wyrosłe zdoświadczeń wojenno-okupacyjnych są świadectwem martyrologii ludności żyd. Problematykę żyd. porusza R. także wzbiorach opowiadań m.in. Narzeczony Beaty (1961), Kupiec łódzki (1963), Wspólne zdjęcie (1967). Wpóźniejszym okresie twórczości najważniejsze pozycje to opowieść oA. Słonimskim Rogaty warszawiak (1981), wspomnienia Krakowskie Przedmieście pełne deserów (1986), Teatr zawsze grany (1987), Sto lat temu umarł Dostojewski (1989).
- Rudnicki Adolf, (1912-90)
- RUDNICKI, Konrad (ur. 1926)
- RUDNICKI, Adolf (1912-90)