(1861-1941)
ind. poeta, prozaik, filozof, myśliciel tworzący wjęzyku bengalskim, oprócz tego pedagog, kompozytor, malarz itłumacz na język angielski, laureat Nagrody Nobla (1913). Na ogromną spuściznę twórczą tego autora składają się wszystkie rodzaje lit., dzieła malarskie, rysunki ikompozycje. Jego utwory lit. cechuje głęboki humanizm iafirmacja życia, widać wnich bardzo silne związki zrodzimą filozofią iliteraturą. Utwory T. były tłumaczone na wiele języków iwywarły duży wpływ nie tylko na lit. ind., ale ieurop. początku naszego wieku. Zlicznych zbiorów poezji, głównie lirycznej, należy wymienić Wieczorne pieśni (1881), Poranne pieśni (1883), Krzyż ilotos (1886), Przemijanie (1899), Dar ofiary (1901), Księżyc przybierający (1913), Żuraw (1916), Strumień (1925). Wśród pokaźnej ilości dramatów najczęściej cytowane to Zemsta natury (1884), Ofiara (1891), Król ciemnej komnaty (1910), Poczta (1913), Czerwony oleander (1924). Do przedstawiania problemów moralnych ispoł. T. posługiwał się prozą. Napisał m.in. powieści Noc zniszczenia (1903), Rozbicie (1905), Dom iświat (1915); opowiadania Głupota Ramkanaja (1891), Posag (1891), Zeszyt (1893), autobiografię Wspomnienia oraz Błyski Bengalu (1911) iwiele pozycji publicystycznych dotyczących spraw społ.-polit. ietycznych.
- Tagore Rabindranath, właść R. Thakur, (1861-1941)
- TAGORE, Rabindranath, właśc.(...)
- TAGORE, Debendranath, właśc.(...)