(łac. turpis = brzydki)
programowy antyestetyzm iswoisty kult brzydoty, obecny wniektórych kierunkach poetyckich 2. poł. XX w., które zantyestetyzmu uczyniły podstawowy cel poezji; orientacja poezji pol. po 1956, którą reprezentowali: M. Białoszewski (zafascynowany kulturą przedmieścia, kiczem jarmarcznym), E. Bryll (piszący obeznadziejności życia człowieka wPRL-u),
A. Bursa (epatujący czytelnika żywiołem wulgaryzmów, drastycznością opisu, ironią iszyderstwem), T. Różewicz (wyrażający obsesje lękowe iniewiarę wtrwałość humanistycznej etyki), S. Grochowiak (zainspirowany barokowym motywem danse macabre), autor głośnego manifestu Karabela została na strychu drukowanego na łamach "Współczesności". Turpiści programowo włączali wobszar swoich utworów poetyckich motywy brzydoty, kalectwa, choroby, śmierci, kształtując wizję rzeczywistości poprzez opis przedmiotów, krajobrazów izjawisk odrażających: zniszczenie, starzenie się, przemijanie, rozkład. Nazwy t. użył J. Przyboś wOdzie do turpistów (1962), poetyckiej polemice zpokoleniem poetów, których cechowało dziwaczne zamiłowanie do przedmiotów brzydkich, antyestetycznych jako znak sprzeciwu wobec tradycji, reguł stosowności, kanon doboru tematów poetyckich wcelu szokowania czytelnika.
- turpizm, programowy antyestetyzm,...
- TURPIZM, kult brzydoty; kierunek...
- Oda do turpistów, (1962)