(mit. rzym.) bogini wiosennego kwitnienia drzew; kult jej został wprowadzony w Rzymie przez Titusa Tatiusa wraz z innymi bóstwami sabińskimi; poświęcony był jej w kalendarzu rzymskim kwiecień; obchody ku czci F. (tzw. Floralia) przypadały na 28 IV-3 V; organizowano wówczas igrzyska (Ludi Florales); Owidiusz związał kult F. z mitem helleńskim: F. była grecką nimfą o imieniu Chloris; Zeus zakochał się w niej, porwał ją i w dowód miłości oddał jej władzę nad kwiatami; w sztuce starożytnej często przedstawiana na malowidłach ściennych, w rzeźbie (Flora Farnese w Pompei); w nowożytnym malarstwie obrazy Tycjana, Palma Vecchio, N. Poussina, Rembrandta; w rzeźbie J.B. Carpeaux, A. Maillol.
ogół gatunków roślin (lub roślin niektórych tylko grup systematycznych) występujący na określonym obszarze (np. kraju) w danym zespole lub okresie geologicznym (np. epoka lodowcowa); o składzie f. decydują głównie czynniki historyczne i zróżnicowanie ekologiczne siedlisk; f. określonego obszaru składa się z gatunków o różnym pochodzeniu i różnym zasięgu; grupy gatunków powstałych lub przybyłych na dany obszar w tym samym okresie mają podobny zasięg i tworzą tzw. elementy florystyczne (w Polsce głównie holarktyczny, rzadziej śródziemnomorski oraz irano-turański); f. charakteryzuje występowanie endemitów i gatunków, które osiągają na danym obszarze swoją granicę występowania; f. Polski i ziem ościennych opisano w atlasach i albumach botanicznych, spośród których najważniejsze jest dzieło W. Szafera (wraz z S. Kulczyńskim, B. Pawłowskim) Rośliny polskie; poświęcono jej także wydawnictwo specjalne "Flora Polska" i Atlas flory polskiej; badaniem f. zajmuje się florystyka.
SAMOOCZYSZCZANIE WÓD, ENDEMITY, TOURNEFORT Joseph Pitton de (, TRIAS, EDAFICZNE CZYNNIKI, KAUKAZ, KATASTROFIZM, JASTRZĘBOWSKI, OKRYTOZALĄŻKOWE, ODNAWIANIE ŁĄK I PASTWISK