– dysonans między formą sprawowania władzy w państwach członkowskich a strukturą systemu instytucjonalnego Wspólnoty Europejskej, w których w przeciwieństwie do państwa narodowego nie występuje klasyczny trójpodział władzy na władzę wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą. D.d. przejawia się przede wszystkim w funkcji ustawodawczej, którą we Wspólnocie Europejskiej pełni Rada Unii Europejskiej – organ niepochodzący z wyboru, złożony z ministrów państw członkowskich, na poziomie zaś państw członkowskich władza ustawodawcza leży w gestii parlamentu – instytucji ukształtowanej w wyniku powszechnych wyborów. Komisja Europejska ma kompetencje inicjatywy ustawodawczej, natomiast Parlament Europejski, mimo że nie jest organem prawodawczym uczestniczy w procesie tworzenia prawa przez system konsultacji fakultatywnych bądź obligatoryjnych. Taka struktura pokazuje, że proces stanowienia prawa wspólnotowego nie jest prostym przeniesieniem modelu kompetencji państwa narodowego na strukturę ponadnarodową, jaką jest Unia Europejska. Pogląd o d.d. zmniejszył się po wejściu w życie Traktatu Amsterdamskiego, który doprowadził do rozszerzenia znaczenia Parlamentu Europejskiego.
- procedura współdecyzji, – stosunkowo nowy tryb...
- Forum Wspólnie o przyszłości Europy, – w deklaracji szczytu...
- Konwent Unii Europejskiej, – powołany przez szefów...