(413-323 p.n.e.)
filozof ze szkoły cyników; oskarżony, wraz z ojcem bankierem, o fałszowanie pieniędzy uciekł do Aten, gdzie poznał Sokratesa i Antystenesa. Z nauki o konieczności wyrzeczenia się dóbr wysnuł radykalne konsekwencje, swoje potrzeby ograniczył do miniumum i mieszkał w beczce. Jego dowcipne i złośliwe powiedzenia przeszły do historii (obszernie referuje je Diogenes Laertios w Żywotach...), np. zapytany, dlaczego chodzi po mieście z zapaloną latarnią, miał odpowiedzieć: "szukam człowieka" (stąd latarnia Diogenesa); masturbując się na rynku powiedział: "gdybyż i głód można było zaspokoić przez pocieranie pustego żołądka"; gdy przedstawił mu się Aleksander Wielki: "jestem Aleksander Wielki, król" odpowiedział: "a ja jestem Diogenes, pies" (aluzja do określenia cynik, wywodzącego się z greckiego słowa pies). Żadnych pism nie pozostawił. Po jego śmierci, która miała nastąpić w wyniku świadomego zatrzymania oddechu, Ateńczycy wystawili mu marmurowy obelisk z psem, a rodacy w Synopie posąg ze spiżu. Pomimo radykalizmu w głoszeniu pogardy dla rozkoszy i luksusu oraz afirmacji życia zgodnego z naturą był jedną z najpopularniejszych i najbarwniejszych postaci starożytności.
- Diogenes z Synopy, (413-323 p.n.e.)
- cynicy, szkoła filoz. założona...