wyodrębniona dziedzina nauk.-artyst. zajmująca się kształtowaniem i ochroną krajobrazu na obszarach podlegających intensywnemu zagospodarowaniu; ma na celu przywrócenie naturalnego piękna i równowagi biologicznej w otoczeniu miast i siedzib ludzkich; łączy zagadnienia architektoniczne, urbanistyczne i nauk przyrodniczych; obejmuje m.in. kształtowanie ogrodów, parków, zieleni miejskiej, terenów rekreacyjnych, przywracanie naturalnego wyglądu terenom zniszczonym przez eksploatację bogactw mineralnych i przemysł, także rewaloryzację zabytkowych założeń ogrodowych; jako odrębna nauka pojawiła się w USA na przełomie XIX i XX w. (1899 zał. Amerykańskie Stow. Architektów Krajobrazu); w Polsce ok. 1915.
- architektura, 1) umiejętność kształtowania...
- ARCHITEKTURA, sztuka kształtowania...
- ARCHITEKTURA ORGANICZNA, kierunek w współczesnej...