technika zdobnicza polegająca na wykonywaniu na powierzchniach przedmiotów lub elementów arch. wzorów (geometrycznych, roślinnych, figuralnych) z innych materiałów (metali, kości słoniowej, masy perłowej, kolorowych kamieni); stosowana do zdobienia mebli, posadzek, boazerii, drzwi, ambon, stalli, skrzyń, przedmiotów dekoracyjnych. I. znana była w starożytności w wielu kręgach kulturowych (Mezopotamia, Egipt, Grecja, Rzym, później Meksyk), sporadycznie stosowana w średniowieczu, powszechna w okresie renesansu, rozkwit w XVII-XVIII w. we Francji (markieteria).
PANOŃSKA KULTURA CERAMIKI INKRUSTOWANEJ, BURSZTYN, TOREUTYKA, KLEJNOT, KLINE, LAKA, TSUBA, SEPET, DALBERGIA
- inkrustacja, 1) dołączanie ciał...
- inkrustacja, powierzchniowe naskorupienie...
- MALACHIT, węglan miedzi Cu 2...