właśc. Adolf Bagiński (1900-75)
aktor, komik; debiut sceniczny w wieku 17 lat; występy gł. w kabaretach i rewiach Warszawy, przez 12 lat związany z Qui pro Quo, 1934-39 w Teatrze Polskim, Teatrze Letnim i Teatrze Narodowym; stworzył typ sympatycznego cwaniaka warszawskiego (w kaszkiecie i kraciastej marynarce mówiącego wyszukaną gwarą); w środowisku autor wielu anegdot i kawałów zakulisowych; 1924-39 blisko 30 ról filmowych, m.in.: Ułani, ułani, Sto metrów miłości, Dwanaście krzeseł, Antek-policmajster, Sportowiec mimo woli; podczas okupacji w kontrolowanych przez Niemców teatrach warszawskich (po wojnie ukarany za to wydaleniem z ZASP i okresowym zakazem występów); w kinie powojennym niedostatecznie wykorzystano jego talent komediowy (Skarb, Irena do domu, Kariera Nikodema Dyzmy); ostatnie, dramatyczne role na ekranie: Mój stary, Arena; współtwórca autobiograficznego filmu Mój teatr L. Perskiego, z fragmentów 10 przedwojennych pozycji powstał portret filmowy Pan Dodek J. Łomnickiego; córka Anita (zm. 1999) poszła aktorskim tropem ojca.
QUI PRO QUO, BAGIŃSKI Adolf, POLSKA. TEATR. W NIEPODLEGŁEJ POLSCE, POLSKA. FILM