(hist. 2)
termin zbiorczy określający instrumentalne systemy notacyjne, używany w XV-XVII w.; zasadniczo wyróżniano dwa typy t.: organową (niemiecką starszą i nowszą oraz hiszpańską) i lutniową (włoską, hiszpańską, francuską, niemiecką); do najcenniejszych t. organowych należą zbiory Wilkina (1432), C. Paumanna (1452), Schlicka (1512), a także XVI-wieczne t. z klasztoru Św. Ducha w Krakowie, t. Jana z Lublina (uważana za najobszerniejszą w Europie) oraz tzw. Tabulatura pelplińska (XVII w.); próbowano także tworzyć t. dla innych instrumentów (skrzypiec, fletu, cytry), ale nie zdobyły one większej popularności.
- TABULATURA, (hist. 1)
- LUTNIOWA MUZYKA, muzyka na zachowana...
- JAN Z LUBLINA, (1. poł. XVI w.)