wyroby otrzymywane przez formowanie a następnie wypalanie (spiekanie) niemetalicznych surowców nieorganicznych lub ich mieszanin; także technologia chem. uzyskiwania tych wyrobów oraz nauka badająca ich otrzymywanie, właściwości i zastosowania. Tradycyjnie do c. zaliczano wyroby z wypalanej gliny oraz mieszanin mineralnych, wypalanych do stanu spieczenia, obecnie zakres poszerzył się o szkło, emalie, materiały wiążące (cement, wapno, gips), ścierne, tworzywa szklanokrystaliczne i in. Składnikami tychże wyrobów są surowce naturalne (gliny, skaleń, kwarc, kaolin) i różnorodne związki chem. w stanie rodzimym lub syntetyzowane. C. odznacza się odpornością na wysoką temp. i większość czynników chem., dobrymi parametrami mechanicznymi i dieelektrycznymi oraz twardością; jej wadą w użytkowaniu jest kruchość i trudność łączenia; właściwości konkretnych produktów zależą od ich struktury krystalicznej i tzw. fazy szklistej, oznaczającej stopień połączenia (stopienia) w trakcie spieku. Produkcja c. obejmuje: przygotowanie masy do ukształtowania (w tym często wcześniejsze rozdrobnienie i zmielenie składników, odpowietrzenie i wzbogacenie o topniki, dodatki zmniejszające kurczliwość, zagęszczające, polepszające określone cechy), formowanie w pożądane kształty (ręcznie, przez prasowanie, toczenie, odlewanie), suszenie, wypalanie (w piecach ceramicznych w temp. 900-2000°C, zmiennej w trakcie procesu), studzenie (z zasady powolne) i wykańczanie (emaliowanie, zdobienie, wtórne wypalanie). Asortyment c. obejmuje cegły, dachówki, wykładziny żaroodporne, części maszyn i konstrukcji, porcelanę sanitarną, kamionkę kanalizacyjną, płytki ścienne, podłogowe, dekoracyjne i naczynia domowego użytku (porcelanowe, fajansowe, porcelitowe i kamionkowe).
SZAFRAN, AGATOWA CERAMIKA, KARTUZY, , OLKUSKA, EMALIA, KAMARES WAZY, MOHENDŻO-DARO, ŻUŁAWSKA, FREZ