wypalane gliniane wyroby użytkowe i dekoracyjne, uformowane i zdobione w sposób artystyczny; także dziedzina sztuki lub rzemiosła trudniąca się ich wytwarzaniem. W zależności od rodzaju użytych surowców wyróżnia się: wyroby garncarskie, kamionkowe, fajansowe, porcelanowe i biskwitowe. Formowanie przedmiotów ceramicznych odbywa się przez: lepienie ręczne (na koszu, macie, kamieniu - sposób najstarszy, znany od IV tysiąclecia p.n.e.), toczenie na kole garncarskim (wprowadzone w IV tysiącleciu p.n.e.), toczenie na toczku, przy pomocy szablonu (szeroko stosowane we współcz. produkcji przemysłowej), odlewanie w formach (przy kształtach b. skomplikowanych sposób znany w staroż. Grecji, wznowiony w Europie XVII w.), wyciskanie masy w formach (stosowane przy produkcji tanich wyrobów powszechnego użytku); po uformowaniu przedmioty ceramiczne wypala się w celu całkowitego usunięcia wody z masy ceramicznej oraz zmienienia jej własności fiz. i chem. Zdobienie ceramiki może być wykonywane przez wyciskanie, rytowanie, malowanie, nalepianie, wycinanie lub drukowanie.
- ĆMIELOWSKA CERAMIKA, fajansowe i porcelanowe...
- EGIPTU STAROŻYTNEGO SZTUKA, sztuka rozwijająca się...
- BOURG-EN-BRESSE, miasto we wsch. , u...