technika złotnicza polegająca na wykonywaniu ornamentu lub całego niewielkiego przedmiotu z b. cienkich drucików złotych lub srebrnych, obłych lub graniastych w przekroju, wyginanych i spawanych w formie spiral, wolut, kół, łańcuszków, motywów roślinnych itp., tworzących ażurowe wzory. Technika f. znana była w starożytności w Egipcie, w kręgu kultury egejskiej, w Bizancjum, wysoki poziom osiągnęła w renesansie, w XIX w. stosowana gł. do wyrobu biżuterii srebrnej.
SIECIOWE SZKŁO, CELTYCKA SZTUKA, GRANULACJA, SINIARSKA-CZAPLICKA, ZŁOTNICTWO, PRZEDROMAŃSKA SZTUKA, TOREUTYKA
- ZNAK WODNY, filigran
- BRIQUET Charles Moîse, (1839-1918)
- FIBULA, ozdobna zapinka lub agrafa...