(1922-83)
poeta, prozaik, dramatopisarz; twórca o indywidualnym stylu, często trudny w odbiorze; jeden z gł. przedstawicieli tzw. poezji lingwistycznej; wykorzystując mowę potoczną, nieścisłości gramatyczne, stylistyczne i znaczeniowe, B. kreślił obrazy codziennych wydarzeń, nierzadko ujmując je w sposób groteskowy; utwory dramatyczne również oparte na grze formami językowymi; 1955 współtwórca amatorskiego i eksperymentalnego Teatru na Tarczyńskiej (poźniej Teatr Osobny), na którego scenie wystawiał gł. własne teksty (wydane w tomie Teatr Osobny); 1971 nagrodzony za Pamiętnik z Powstania Warszawskiego, inne utwory prozą: Donosy rzeczywistości, Szumy, zlepy i ciągi, Zawał; zbiory poezji, m.in. Obroty rzeczy, Rachunek zachciankowy, Odczepić się.
POLSKA. LITERATURA. OKRES PO 1976, DEMARCZYK Ewa, , SURREALIZM, DROZDOWSKI Bohdan, POLSKA. LITERATURA. LATA 1955-76, POLSKA. TEATR. POZA TEATREM , TURPIZM, POLSKA. LITERATURA. LATA 1955-76, PAMIĘTNIK
- Białoszewski Miron, (1922-83)
- Białoszewski Miron, (1922-83)
- MIRON, Pochodzenia starosłowiańskiego,...