cecha uznawana przez różne systemy etyczne za najwyższe dobro; pojęcie c. (rozumianej początkowo jako męstwo) pojawiło się u starożytnych Greków; Sokrates utożsamiał c. z wiedzą; Platon wymieniał 4 gł. c.: mądrość, męstwo, umiarkowanie, sprawiedliwość; dla Arystotelesa c. moralna to dyspozycja do sprawnego czynienia dobra moralnego, wyróżniał on także 5 c. intelektualnych: mądrość, nauka, pojętność, technika i roztropność; dla stoików c. to intencja czynienia dobra; chrześcijaństwo dzieli c. na kardynalne, zw. naturalnymi (odpowiadające 4 c. platońskim), zakorzenione w naturze człowieka i c. teologiczne, nadprzyrodzone, darowane człowiekowi przez Boga (wiara, nadzieja i miłość); naukę o c. uporządkował św. Tomasz z Akwinu; w etyce chrześcijańskiej jako rozwinięcie c. kardynalnych wymienia się także, m.in. skromność, lojalność, pracowitość, czystość, wytrwałość, cierpliwość, prostolinijność, odpowiedzialność.
- cnota, „przezwisko katechety”...
- cnoty, stanowią fundament życia...
- pasy cnoty, nazwa różnych urządzeń...