Friedrich Ernst Daniel (1768-1834)
niemiecki teolog i filozof protestancki; urodzony we Wrocławiu studiował w Halle; od 1810 prof. uniw. w Berlinie, jednocześnie kaznodzieja przy kościele Trójcy Św. W swoim najsłynniejszym dziele Mowy o religii... (1799) usiłował wykazać, że religia nie daje się sprowadzić ani do moralności, ani do metafizyki; korzenie religii znajdują się w uczuciu, doświadczeniu rel., które jako intuicja "nieskończoności" jest czymś w pełni autonomicznym; istotą religii "nie jest ani myślenie, ani działanie, lecz ogląd i uczucie". Poglądy S. na religię miały duży wpływ na romantyków, za których reprezentanta w teologii uchodzi.