ludzie żyjący z jałmużny z powodu ubóstwa lub z wyboru; w średniowiecznej Europie prowadzili najczęściej życie wędrowne, przy okazji stając się nośnikiem różnych informacji i plotek; próby zalegalizowania żebractwa w XIV-XV w.: wymagane kalectwo, starość, wycieńczenie; w XVI-XVII w. stowarzyszenia określające status ż.; spotykało się ono często z potępieniem jako wybrane lenistwo (Erazm z Rotterdamu, A. Frycz Modrzewski); domy pracy przymusowej dla ż. (pierwszy w Londynie XVI w.), różne ustawy w Europie usiłujące wyeliminować to zjawisko; w Indiach, w hinduizmie żebractwo stanowiło legalny i uznany sposób życia w tzw. czwartej aśramie, kiedy człowiek po założeniu rodziny i wypełnieniu obowiązków wobec społeczeństwa powinien oddać się życiu duchowemu, wędrując i żebrząc (sannjasa); w buddyzmie żebractwo było uznaną (wcześniej jedyną) formą utrzymania mnichów, w islamie jałmużna, m.in. dla ż. stanowi jeden z pięciu filarów wiary.
ŻEBRACY
Nauki społeczne i humanistyka
UBÓSTWO, DEFORMACJA CIAŁA