(psychol.)
jeden z najważniejszych kierunków XX-wiecznej psychologii, stworzony przez amer. psychologa J. Watsona (1878-1958); wg behawiorystów przedmiot badań psych. stanowią obserwowalne zachowania się ludzi i zwierząt oraz towarzyszące im reakcje fizjol., a nie zjawiska świadomości; b. zachowanie sprowadzał do prostego związku bodziec - reakcja, odrzucając rolę wrodzonych popędów i instynktów oraz emocji i wyobraźni; postulował przyjęcie w badaniach obiektywnych, sprawdzalnych metod nauk przyr., odrzucając introspekcję, jako nienaukową; wywarł potężny wpływ na XX-wieczną psychologię, zwł. amerykańską; w latach 30. pojawiły się zmodyfikowane, mniej radykalne wersje b. znane jako neobehawioryzm; gł. przedstawiciele b.: C.L. Hull, B.F. Skinner, E.C. Tolman, E.R. Guthrie; b. wywarł wpływ na socjologię, m.in. na teorię wymiany społ. G. Homansa, pragmatyzm społ. Ch.H. Cooleya i symboliczny interakcjonizm G.H. Meada, a także na literaturę (przejawia się m.in. w twórczości E. Hemingwaya, J. Steinbecka, a w lit. polskiej w utworach M. Hłaski) i film.
- behawioryzm, (ang. behaviour - zachowanie...
- behawioryzm, (ang. behaviour = zachowanie,...
- BEHAWIORYZM, (zool.)