poezja liryczna płd. Francji, słonecznej Prowansji (XI w.), mająca cechy wykształconej formy artystycznej, kunsztowne strofy o skomplikowanej rytmice. Układali w jęz. prowansalskim trubadurzy, np. bona canso - dobra pieśń, opowiadająca o miłości szczęśliwej, mala canso - zła pieśń, skarga na miłosną zgryzotę. Albą nazywano utwór wyrażający uczucia kochanków przy rozstaniu po miłosnej nocy. P.p. wprowadziła do lit. średniowiecznej ideę "miłości dwornej", której adresatką była dama serca wybranego rycerza: miał on damę kochać, być jej wiernym, miłość ukrywać, damie służyć, dla niej radośnie cierpieć (amar, celar, servir, soffrir), miłość bowiem uszlachetniała oboje. Ideał "miłości dwornej" ogarnął falą całą Europę, m.in. uległ jej ang. król Ryszard Lwie Serce; pierwszymi uczniami prowansalskich trubadurów stali się ich rodacy z płn. Francji - truwerzy. W XIII w. krucjata rycerska skierowana przeciw sekcie albigensów przerwała tragicznie rozkwit p.p.
- PROWANSALSKA LITERATURA, zw. oksytańską
- miłość romantyczna, wkręgu kultury zachodnioeuropejskiej...
- ROMANZA, typ sentymentalnej liryki...