termin wprowadził do pol. składni Z. Klemensiewicz (1937). 1) Wszkolnym rozumieniu definicja w. opiera się na dwóch pojęciach uzasadnionych psychologicznie: "powiadomienie" i"treść przedstawieniowa". W. jest pojęciem nadrzędnym obok zdania irównoważnika, ale zmożliwością wprowadzenia dodatkowych form, np. wykrzyknienia, zawiadomienia, np. Powrót po śladach, Nie wykryto zdrajcy, Tam do licha! 2) W. jest najmniejszą zamkniętą jednostką komunikatywną, wyrażoną zwykle zespołem wyrazów stanowiących sens treści, np. Wieczorami czytałem książkę albo słuchałem radia, Nie deptać trawników, Nadchodzi burza, niekiedy jednym wyrazem, np. Grzmi, Nie pal!, która stanowi pod względem językowym całość powiązaną gramatycznie iwyodrębnioną prozodyjnie; w. bywa elementem tekstu wielowypowiedzeniowego albo pokrywa się ztekstem jednowypowiedzeniowym. Zawsze jednak jako realizacja tekstowa składa się zkonkretnych wyrazów tekstowych, anie zabstrakcyjnych leksemów, np. wyrazy biały, dom, góra, na, stać, wysoki mogą stanowić jakąś informację wówczas, gdy zostaną odpowiednio połączone, np. Biały dom stojący na wysokiej górze, Białe domy stoją na wysokiej górze, Na górze stoi wysoki biały dom, Na wysokiej górze stoi biały dom. Wtekstach bardziej rozbudowanych da się wydzielić szereg mniejszych jednostek, zktórych każda może samodzielnie pełnić funkcję komunikatywną, jednym słowem: każdy zsegmentów tekstu rozpoczynający się wielką literą izakończony kropką jest nośnikiem pełnej iskończonej informacji, mówiącym opewnym fragmencie rzeczywistości.
- ROZWIĄZANIE STOSUNKU PRACY, ustanie zatrudnienia...
- równoważnik zdania, wypowiedzenie nie zawierające...
- zdanie, wypowiedzenie, którego...