Bałkan, Stara Płanina
góry na Płw. Bałkańskim, w Bułgarii i Serbii, ciągnące się na płd. od Dunaju od Żelaznej Bramy i rz. Timok po wybrzeże M. Czarnego; pod wzgl. geologicznym stanowią południowe przedłużenie Karpat; dział wodny zlewisk M. Czarnego i M. Egejskiego, a także bariera klimatyczna (strona płd. należy do strefy śródziemnomorskiej); dł. ok. 600 km, szer. do ok. 80 km; najw. szczyt Botew (2376 m); wypiętrzone w orogenezie alpejskiej, zbudowane ze skał krystalicznych, na których miejscami zalegają młodsze skały osadowe; roczne opady od 1500 mm na zach. do 500 mm na wsch., klimat na pograniczu strefy podzwrotnikowej i umiarkowanej; u podnóża lasy gł. dębowe, do 2000 m lasy bukowe i iglaste, powyżej kosodrzewina i murawy alpejskie, przy M. Czarnym i w dolinach rzek gęste lasy z wiecznie zielonym podszyciem; źródła mineralne; parki nar.: Steneto, Sinite Kamyni; rezerwaty przyr.; region turyst. - wypoczynkowy; Kotlina Kazanłycka (płd. podnóża B.) słynie z plantacji róż; złoża węgla kam., brunatn. i rudy metali kol.; w podgórskich kotlinach leżą miasta: Sofia, Kazanłyk, Stara Zagora, Gabrowo, Sliwen.