ELEKTOR

(hist.)

w Niemczech od XIII w. tytuł książąt posiadających przywilej wybierania cesarza, a także obdarzonych szeregiem innych przywilejów dotyczących dziedzictwa posiadłości, prawa nakładania opłat celnych, udzielania zezwoleń górniczych itp.; terytoria podległe e. zwane elektoratami; na mocy Karola IV (1356) tytuł ten przysługiwał siedmiu osobom, czterem świeckim: królowi czeskiemu, palatynowi nadreńskiemu, księciu saskiemu i margrabi brandenburskiemu, oraz trzem duchownym: arcybiskupom Moguncji, Kolonii i Trewiru; w 1648 elektorstwo otrzymali władcy Bawarii; 1692 Hanoweru, 1803 Hesji; 1806 wraz z upadkiem cesarstwa rzym.-niemieckiego godność e. została zniesiona.

• elektor, w Niemczech stosowany...
• ELEKTOR, (polit.)
• WIELKI ELEKTOR, (1620-88)