(muz.)
kierunek w muzyce wł. (także franc. i niem.) przełomu XIX i XX w., najsilniej obecny w twórczości operowej; tradycji i kanonom opery romantycznej (zwł. dorobkowi R. Wagnera) przeciwstawił współczesny realizm libretta; charakteryzowała go m.in. dominacja dramatycznego recytatywu, brak koloratury w śpiewie; gł. przedstawiciele: U. Giordano, R. Leoncavallo, P. Mascagni, G. Puccini (Włochy), A. Bruneau, G. Charpentier (Francja), E. d'Albert (Niemcy).
PUCCINI, MASCAGNI, WŁOSKA MUZYKA, MASSENET