w architekturze staroż. (etruskiej, gr., rzym.) dekoracyjny element rzeź-biarski; zwieńczenie wierzchołka i narożników bocznych frontonu budowli w kształcie stylizowanej palmety, liści akantu, woluty, niekiedy grupy figuralnej; wykonywane z kamienia (gł. marmuru), terakoty, brązu. A. występują też w tradycyjnym budownictwie innych kręgów kulturowych, np. w Chinach i Japonii (często w postaci figurek zwierząt).
TERAKOTA, GRECJI STAROŻYTNEJ ŚWIĄTYNIE, ZWIEŃCZENIE