(nauk.)
postawa badawcza kładąca nacisk na analizę struktury badanych zjawisk, a nie na ich genezę i funkcje; s. jest w znacznym stopniu kontynuacją teorii organicznych, które rozwijały się w w humanistyce 2. poł. XIX w. pod wpływem nauk przyrodniczych (W. Dilthey - struktura psychiczna; K. Koffka i M. Wertheimer - psychologia postaci; Z. Freud - struktura nieświadomości; R. Ingarden - "warstwowa" koncepcja dzieła lit.; G. Lukács - strukturalna interpretacja procesu historycznego); upowszechnienie s. w naukach społ. nastąpiło jednak w latach 50. za sprawą prac C. Lévi-Straussa, który uważał, iż struktura to porządek elementów wchodzących we wzajemne relacje w obrębie pewnej całości; podejście strukturalne pozwala opisać te relacje i odnaleźć ich podobieństwa na różnych poziomach całości; w ujęciu strukturalnym znaki kultury są opisywane ze względu na porządek, układ i realizację obiektywnych norm porozumienia, a nie ze względu na znaczoną, wyrażaną lub komunikowaną treść; najsilniej s. oddziałał na metodologie stosowane we współcz. językoznawstwie, socjologii, etnologii, nauce o literaturze, wiedzy o sztuce, teorii informacji, ale podejścia strukturalistyczne można spotkać również np. w naukach prawnych.
- strukturalizm, kierunek wbadaniach lit.,...
- STRUKTURALIZM, (język.)
- STRUKTURALIZM, (lit.)