Christoph Willibald (1714-87)
kompozytor niemiecki, z pochodzenia Czech; do 1752 podróżował po Europie, koncertując i kształcąc swój talent (m.in. w Londynie zetknął się z G.F. Händlem, z którym wystąpił na wspólnym koncercie); od 1752 przebywał na stałe w Wiedniu, gdzie kierował orkiestrą opery dworskiej; powstały wtedy najgłośniejsze dzieła G., dramaty "per musica": Orfeusz i Eurydyka, Alceste, Parys i Helena. Wykonanie 1764 w Paryżu opery Ifigenia w Aulidzie stało się przyczyną odnowienia sporu między zwolennikami tradycji franc. opery typu tragédie lyrique a wyznawcami stylu włoskiej opery buffo; w sporze zwycięstwo przypadło G., w czym pomogły jego nowe dzieła: Armida, Ifigenia na Taurydzie oraz ostatnia kompozycja - Narcyz i Echo. Przez współczesnych G. uważany był za autora zasadniczego przełomu w operze; dzieło reformy rozpoczął od muzyki baletowej, później zwrócił się zdecydowanie w stronę klasycznego dramatu franc. (gł. J. Racine'a), eksponując pierwiastek etyczny oraz "gloire et l'amour" (chwałę i miłość ojczyzny), co oznaczało odejście od koncepcji barokowych, wysuwających na plan pierwszy element popisowy. G. wyeliminował ze swych dzieł wszystkie elementy niedramatyczne, rozwinął technikę recytatywu, przywrócił rangę starożytnego chóru, różnicując jego funkcję zarówno muzyczną, jak dramatyczną, wprowadził także baletowe finały oper oraz rozbudowane uwertury. Twórczość G. wywarła wielki wpływ na dalsze przemiany formy opery; oprócz dzieł scenicznych pozostawił liczne pasticcia, kantaty oraz pieśni (m.in. do wierszy Klopstocka).
QUINAULT, NIEMIECKI TEATR, PASSACAGLIA, STRAWIŃSKI, NURIEJEW
- FEDRA, (mit. gr.) córka i...
- EINSTEIN Alfred, (1880-1952)
- IFIGENIA, w mitologii greckiej...