GROCHOWIAK

Stanisław (1934-76)

poeta; red. , "Nowej Kultury", . W stylistycznej warstwie swojej twórczości G. bliski był barokowi; z tej też literatury płynęła, często podkreślana i nazywana "turpizmem", fascynacja poety brzydotą (sam G. nazywał ją "mizerabilizmem" od łac. słowa miser = ubogi, nieszczęśliwy), niespełnieniem, klęską, starością i śmiercią. Postawa ta odpowiadała niezgodzie na rzeczywistość (Menuet z pogrzebaczem, Rozbieranie do snu). W wierszach późniejszych bunt poety ustąpił tendencjom klasycyzującym, pojawia się także zainteresowanie współczesnymi doświadczeniami zbiorowymi (Totentanz in Polen). Twórczość dramaturgiczna G. (Szachy, Partita na instrument drewniany, Król IV, sławni Chłopcy, Okapi, Po tamtej stronie świec, Lęki poranne) ma charakter ponurej groteski lub poetyckiej przypowieści, słychać w niej wyraźne tony moralizatorskie - szczególnie silne, gdy G. podejmuje odwieczny problem ludzkiej godności w sytuacjach pozornie wykluczających zachowanie człowieczeństwa. Podobny charakter nosi proza G. (Lamentnice, Trismus, Karabiny).

ZAORSKI, TURPIZM, POLSKA. LITERATURA. LATA 1955-76, POLSKA. TEATR. PO WOJNIE

• Grochowiak Stanisław, (1934-76)
• Grochowiak Stanisław, (1934-76)
• Czyści, wiersz S. Grochowiaka...