pasmo górskie w płn. części G. Dynarskich w Chorwacji; najwyższy szczyt Bjelolasica (1533 m); zbudowane z wapieni i dolomitów; lasy, łąki górskie; w płd. części Jez. Plitwickie.
w średniowieczu chór śpiewaków kościelnych kierowany przez duchownego - niekoniecznie muzyka. Od XVI w. nazwą tą obejmowano także zespoły wokalno-instrumentalne, zarówno kościelne, jak świeckie; ob. stosuje się ją do wiejskich zespołów muzycznych oraz niekiedy (żargonowo) zespołów rockowych. K. dworskie pojawiły się najprawdopodobniej w XIV w., w Polsce k. posiadał dwór Władysława Jagiełły i później działała ona nieprzerwanie na dworach kolejnych królów pol.; do znanych k. kościelnych należały: papieska Cappella Pontifica w Rzymie (od XV w. Cappella Sixtina), Saint Chapelle w Paryżu, Chapel Royal w Londynie, Kapela Rorantystów w Krakowie (zał. 1543 przez Zygmunta I). Nazwę "Cappella" noszą też ob. często zespoły profesjonalnych muzyków wykonujących muzykę dawną. Polskie k. ludowe muzykują na ogół ze słuchu na zasadzie heterofonii wariacyjnej. Istnieją k. dudziarskie (najstarsze), k. smyczkowe, k. harmonistów i k. dęte o składzie instrumentów zmiennym w zależności od regionu kraju.
JARZĘBSKI, EMPORA, JANIEWICZ, KANTOR