Michaił N. (1893-1937)
marszałek Związku Radzieckiego, teoretyk wojskowości; oficer armii carskiej, 1915 w niewoli niem., zbiegł; od 1918 czł. partii komunistycznej, współorganizator Armii Czerwonej; 1918-20 dowodził na kilku frontach, m.in. walczył z oddziałami A.W. Kołczaka i A.I. Denikina; 1920 podczas wojny pol.-ros. d-ca Frontu Zach., wykonującego gł. uderzenie na W-wę; ") 1921 po polecenie Lenina stłumił krwawo bunt marynarzy w Kronsztadzie; 1925-28 szef sztabu generalnego Armii Czerwonej; 1931-37 z-ca ludowego komisarza ds. wojskowych (wiceminister) i przew. Rewolucyjnej Rady Wojsk. ZSRR (najw. organ polit. w armii); twórca programu unowocześnienia Armii Czerwonej, opowiadał się za wzmocnieniem sił pancernych, lotnictwa, budową rakiet; zwolennik motoryzacji, inicjator badań nad radiolokacją; 1935 mianowany marszałkiem; 1937 oskarżony z grupą wyższych oficerów (Jakir, Uborewicz, Korek, Feldman, Primakow, Putna) o zdradę państwa i służbę na rzecz Niemiec, zdegradowany, rozstrzelany; jego proces rozpoczął akcję czystek stalinowskich w Armii Czerwonej; wśród czł. kolegium Sądu Najwyższego ZSRR, który skazał T., byli m.in. marszałek Budionny, marszałek Blucher, szef sztabu generalnego Szapocznikow, d-ca lotnictwa Alkinis.
- Tuchaczewski Michaił, (1893-1937)
- MICHAŁ, Pochodzenia hebrajskiego,...