sztuka wczesnego klasycyzmu rozwijająca się we Francji od poł. XVIII w. do ok. 1790; do jej powstania przyczyniły się odkrycia w Pompejach i Herkulanum, wzrost zainteresowań starożytnością, a także nurt sentymentalizmu kształtowany przez filozoficzne poglądy D. Diderota i J. Rousseau. Sztukę tego okresu cechuje umiar, symetria, zamiłowanie do ładu i prostoty, dbałość o proporcje. Wybitnym dziełem arch. jest Petit Trianon w Wersalu (projekt J.A. Gabriela). Wnętrza były utrzymane w jasnych kolorach, ornamentyka opierała się na formach klasycznych, występowały też atrybuty miłosne, motywy roślinne i pastoralne, liczne były dekoracje stiukowe. Wyróżniało się meblarstwo (m.in. G. Beneman, M. Carlin, R. Dubois, G. Jacob, C.Ch. Saunier), meble zdobiono kosztownymi okleinami, laką, cyzelowanymi brązami, plakietkami z porcelany (z Sevres); obicia pochodziły z wytwórni w Lyonie, Aubusson i Beauvais. W ubiorach kobiecych obowiązywał styl grecki.
- Ludwika XVI styl, klasycystyczny kierunek...
- BOULLE André Charles, (1642-1732)
- MEBLE, sprzęty służące do...