najstarsze zabytki to napisy runiczne (IX-XII w.), teksty zapisane - zbiory praw i kroniki z XIII w.; w średniowieczu pojawiły się przekłady pieśni rycerskich, rozwijała się także pieśń ludowa; w okresie reformacji nastąpił rozwój języka ojczystego (1550 przekład Biblii) oraz literatury zarówno religijnej, jak świeckiej. Za twórcę narodowej l.d. uznaje się komediopisarza L. Holberga tworzącego pod wpływem idei franc. i ang. oświecenia; epoka romantyzmu przynosi powrót do mitologii skandynawskiej i wyraźne rozbudzenie narodowej odrębności; najwybitniejszym przedstawicielem literatury tej epoki był poeta i dramaturg A. Oehlenschäger; w poł. XIX w. następuje odwrót od fantastyki romantycznej, zapoczątkowany atakiem na nią krytyka G. Brandesa oraz zgrupowanych wokół niego pisarzy - m.in. H. Drachmanna, K. Gjellerupa; sukcesy zaczyna odnosić proza realistyczna, obyczajowa, portretująca codzienne życie; światowy rozgłos zyskały baśnie H.Ch. Andersena; pod koniec XIX w. pojawia się silny nurt symbolizmu, reprezentowany w prozie przez H. Banga, w poezji przez J.J. Jrgensena i S. Claussena, w dramacie H. Rodego i G.J. Wieda. Uznanie krytyki europejskiej, zafascynowanej wówczas sztuką Skandynawii, zdobyły impresjonistyczne powieści J.P. Jacobsena i naturalistyczno-dekadencka atmosfera twórczości prozatorskiej H. Pontoppidana. W latach 90. XIX w. istotną rolę odgrywać zaczynają pisarze nurtu wiejskiego, związani z tzw. realizmem jutlandzkim (m.in. J. Knudsen, J.V. Jensen); ekspresjonizm reprezentują T. Kristensen i O. Gelsted; w latach 30. XX w. rozwój powieści obyczajowej o wymowie społ. (M. Andersen-Nex, H. Scherfig, W. Heinesen) oraz prozy psychologicznej (J. Paludan, H.Ch. Branner); rozgłos zdobyła także twórczość K. Blixen-Finecke; w poezji najbardziej interesujący okazali się m.in. J.A. Schade, N. Petersen, G. Munch-Petersen, w dramacie - gł. tragedii - K. Munk i K. Abell. Po II woj. świat. rozwój l.d. postępował dwoma nurtami: romantycznym i realistycznym; ważną rolę odegrali tu pisarze skupieni wokół pisma "Heretica" (O. Sarvig, F. Jaeger); w poł. lat 50. uwidoczniły się tendencje neomodernistyczne (K. Rifbjerg, L. Panduro, I. Malinovski) oraz neorealistyczne; tradycyjnie ważną pozycję zajmuje w pejzażu l.d. proza społ. o wymowie krytycznej (m.in. H.J. Nielsen, U. Dahlerup).
- NORWESKA LITERATURA, po bogatym w dzieła...
- ISLANDZKA LITERATURA, powstałe w czasach przedchrześcijańskich...
- KRISTENSEN, Tom (1893-1974)