Emil (1888-1941)
powieściopisarz, dramaturg i poeta; 1917-22 współpracował z grupą poznańskich ekspresjonistów związanych z pismem ; 1922 w rodzinnym Gorzeniu Wielkim pod Wadowicami utworzył propagującą folklor beskidzki grupę i pismo lit. ; 1927-31 kierownik lit. Teatru Polskiego w Poznaniu, red. i "Świata kulis", później dyr. programowy Polskiego Radia; jego ewolucja polit. przebiegała od endecji do skrajnej lewicy (w ostatnich latach życia); zbiory poezji: Tenteny, Nad rzeką, Dziewanny, Powsinogi beskidzkie, Kolędziołki beskidzkie, Wielka Nowina w Beskidzie, dramaty Głaz graniczny, Lampka oliwna, Alcesta, Betsaba, Łyżki i księżyc, szkice krytyczne W obliczu gór i kulis, po zerwaniu z poetyką Czartaków wydaje cykl powieściowy Żywot Mikołaja Srebrempisanego, którego czwarta część Zmory (1935) wywołuje - z powodu śmiałości obyczajowej połączonej z demaskatorskim obrazem społeczeństwa - literacki skandal; podobna w charakterze jest 1938 kolejna powieść Motory (skonfiskowana przez cenzurę); ostry zwrot na lewo w ostatnich latach życia zaowocował powieścią Martwe morze. Pamiętnik Jana w Oleju Zydla i dramatem Domek z kart (niezwykle ostra krytyka 20-lecia międzywojennego); także przekłady, m.in. Faust Goethego.
- Zegadłowicz Emil, (1888-1941)
- Zegadłowicz Emil, (1888-1941)
- CZARTAK, czasopismo lit.-artyst.,...