(franc. l'étude = ćwiczenie, studium) utwór mający na celu doskonalenie gry na instrumencie, przeważnie koncentrujący się na wybranym zagadnieniu interpretacyjnym czy technicznym (figuracja gamowa lub akordowa, dwudźwięki, ozdobniki, polirytmia, biegłość lewej ręki, różne rodzaje artykulacji, specjalna aplikatura), stąd też specyficzna forma e. opartej na jednolicie traktowanym materiale motywicznym; e. poświęcone kilku zagadnieniom wykonawczym są formami najczęściej trzyczęściowymi; e. znane są od XV w.; w XVI i XVII w. elementy e. spotyka się w toccacie i sonatach (A. Gabrieli, C. Merulo, G. Frescobaldi, J. Froberger); niektóre preludia i części suit J.S. Bacha mają funkcję etiud. Nowoczesną e. stworzył M. Clementi (Gradus ad Pranassum), później uprawiali ją J.B. Cramer, K. Czerny, H. Bertini; w twórczości Chopina e. ma formę wirtuozowską, koncertową, podobnie traktowane są e. przez kompozytorów-skrzypków: R. Kreutzera, J.P. Rodego, N. Paganiniego; do najbardziej cenionych w pedagogice muzycznej e. należą także kompozycje F. Liszta, S. Rachmaninowa, A. Skriabina, C. Debussy'ego, K. Szymanowskiego.
- etiuda, przysłuchiwać się...
- etiuda, (franc. etude = nauka,...
- DEJCZER Maciej, (ur. 1953)