kierunek w kulturze eur. i płd.-amerykańskiej od schyłku XVI do poł. XVIII w. (ok. 1590 - ok. 1770); zrodzony we Włoszech; pierwszy nowożytny styl eur., który przekroczył granice kontynentu. Samo słowo b. pojawiło się w poł. XVII w. i oznaczało nieregularność, odstępstwo od normy, dziwactwo w sztuce; jako określenie kierunku w kulturze od XIX w. W sztuce b., odzwierciedlającej ducha epoki kontrreformacji, następuje odejście od renesansowego poczucia harmonii świata w kierunku uwydatnienia jego kontrastów i ukazania metafizycznych lęków człowieka. Pojawia się problematyka władzy absolutnej, pojęcie nieskończoności kosmosu, szerzej uświadomiony zostaje heliocentryczny porządek świata. Niektórzy badacze wyróżniają ozdobny i monumentalny b. dworsko-katolicki przeciwstawiany nurtowi mieszczańsko-protestanckiemu, zaś w Polsce - sarmackiemu.
SNYCERSTWO, MARINIZM, SOLARI, LAMPI, GLAUBITZ, TEATR, GISLENI, KONTRAPOST, EGER, KUBAŃSKA SZTUKA