śpiewogra
utwór sceniczny o charakterze popularnym; obok partii mówionych zawiera wstawki muzyczne (piosenki, proste arie lub ansamble); s. największą popularność zyskał w XVIII w. w Niemczech, gdzie rozwinął się gł. w Lipsku (J.H. Hiller), pod wpływem ang. opery balladowej i franc. wodewilu; drugim ważnym centrum takiej twórczości stał się później Wiedeń (K. Ditters von Dittersdorf, J. Schenk, C. Kreutzer, W. Miller, Włoch A. Salieri oraz Polak T. Nidecki); s. uznawano za pierwowzór niem. opery nar., mimo że jego powstanie związane było z wpływem franc.; początkowo wszystkie opery z niem. tekstem określano jako s. (np. Uprowadzenie z seraju i Czarodziejski flet W.A. Mozarta); w Polsce przyjęła się nazwa komedioopera (Nędza uszczęśliwiona M. Kamieńskiego, Agatka J.D. Hollanda, Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale J. Stefaniego).
- WODEWIL, gatunek dramatyczny ukształtowany...
- NORWESKA MUZYKA PROFESJONALNA, rozwinęła się po uzyskaniu...
- REICHARDT, Johann Friedrich (1752-1814)...